De line-up van de zes halve finalisten die zich op 2 september in het Boordhuys in Nuenen naar een finaleplaats moesten pitchen, zag er veelbelovend uit. Ik voelde de adrenaline al ruim van tevoren door mijn eigen lijf gieren. Hoe zou dat bij de young makers zijn? Voor de zevende keer hadden zich ambitieuze startups gemeld die binnen vijf jaar met een werkend prototype de jury wilden overtuigen van hun betekenisvolle idee en hun aanpak. In de hoop op een finaleplaats en op technische, strategische, juridische, zeg maar elke ondersteuning die een young maker verder op weg kan helpen. Want dat is de meerwaarde van deze award: de aansluiting die je geboden wordt bij een netwerk waarvan je veelzijdige coaching ontvangt, zodat je bedrijf een boost krijgt. Dat maakte het filmpje van winnaar 2018 Julian Jagtenberg nog eens duidelijk in de aftrap naar de verwachtingsvolle voorstelling in het groene amfitheater.
Op het terras in de zonnige namiddag serveerden gastvrouw Karin en haar team bij aankomst courgettesoep. Broodjes en drinken stonden uitnodigend onder de parasols te wachten op aanwezigen die niet door zenuwen gekweld werden. De stemming was opperbest toen we van decor wisselden en na de introductie van discussieleidster Monieke Linck en de vertoning van eerdergenoemd filmpje ging het woord naar de eerste pitcher. Na gloedvolle betogen voor een zero-emissie voertuig dat zelfs de ingezogen lucht schoner zou uitstoten, een brailletoetsenbord voor smartphones om blinden uit hun isolement te halen, en de eerste Strava-variant voor de hippische sport om diervriendelijke trainingsschema’s te kunnen realiseren, kregen toehoorders en jury de gelegenheid om ‘alle overige vragen tijdens een pauzedrankje te stellen’. Na dit intermezzo ging het in rap tempo over een elastomeer-implantaat bij kraakbeenbeschadigingen dat herhaalde bezoeken bij een orthopeed overbodig zou maken, een multi-spectrale camera die teruggekaatste lichtpatronen van gewassen analyseert en zo vroegtijdig ziektes kan opsporen, en last but not least over een slim aangestuurde modulaire elektrische aandrijfas waardoor bepaalde voertuigen in de binnensteden automatisch op elektriciteit zouden moeten overschakelen. Ik had ademloos zitten multi-tasken op mijn stenen theaterbankje en in het inmiddels halfdonker was ik eraan toe om duizend-en-één ‘overige vragen te stellen op de afsluitende borrel’. Want dit soort verhalen klinken te mooi om waar te zijn, en daar wilde ik alles van weten.
De jury gunde me geen tijd duizend vragen te stellen. Respect voor juryvoorzitter Sikko Wittermans van ASML en zijn kompanen. Zij waren het snel eens. Hun beoordelende matrixscore bestond onder andere uit de categorieën Productinnovatie (en: lost het product een probleem op), Maatschappelijke relevantie, Schaalbaarheid en maakbaarheid, het Team rond de ondernemer, de Visie van de ondernemer en Funding. Volgens de jury had zij geen enkele slechte pitch gehoord. Iedere pitcher kreeg welgemeend advies over product en proces. De producten van de twee finalisten hadden de meeste potentie, luidde het juryoordeel. De verlossende namen: Polariks, van de multi-spectrale camera voor de land- en tuinbouw, en IPOS, de trainingsapplicatie voor de paardensport. Na deze bekendmaking vlogen de bloemen, kurken en felicitaties over en weer. Op het terras van het gastvrije Boordhuys bleef het nog enige tijd prettig onrustig.
Tekst: Erika Hoekstra
Fotografie: Jorick de Kruif
